Адгулялі вяселле Любачкі, якім амаль жыла апошнія тыдні. Розныя дробныя пытанні, пошукі фатографа, выраб вянка, абмяркоўванні абраду, замаўленне каравая, рэпетыцыі спеваў - усё прыйшло да лагічнага фіналу. Кожная дзеўка хоць раз у жыцці мусіць гэта перажыць - цяпер гэта называецца сведка, раней - старшая дружка, і - "аддаеш назаўжды", бо канешне, ( Read more... )

Выдалі Любачку замуж, як змаглі, прыўнеслі ў сціплае свята беларускіх традыцый, і здаецца, не дарма, маладым спадабалася. Але кола сяброў звужаецца - яшчэ адзін вельмі блізкі чалавек знік, схаваны адлегласцю. Пакуль не, але праз пару месяцаў паедзе ў Піцер, каб там застацца. Кола звужаецца і знікае, валасы абразаюцца - чык-чык, вызваляючы ўнутраную ( Read more... )

На выхадных гуляла па балоце Дзікое ля вёсачкі Залессе - упершыню па сапраўдным. Хаця гісторыя-та мусіць быць не пра балота канешне, а пра соваў, бо гэта савіны летнік (яшчэ парадокс - ну які ж летнік ў канцы сакавіка, хаця і цёпла было, як у халоднае лета;)). Соваў мы такі бачылі - шыракакрылы сілуэт барадатага сыча (ён з намі нават пагутарыў) на ( Read more... )

Якая фантастычная падступнасць! Упершыню мо за доўгі час пасля маленства спакойна ператрывала канец восені, лістапад, чорнае неба і непраходную гразь, прычакала снегу, уздыхнула з палёгкай - і тут на табе. Лістапад у другім акце, са ўсімі прыкрасамі, звонку і ўсярэдзіне. Праўда, у навагодні перыяд падчас нашых пераездаў-уцёкаў паміж зімовай ( Read more... )

Сустрэла цудоўны вершык пра цмока. Вельмі павучальны

( Read more... )

Учора адзначалі Дзень Волі. З сябрамі, утульна, з жартамі. Елі прысмакі, казалі тосты, дарылі падарункі. Ромка-Мар вельмі добра ўжо распавёў http://mapa8rock.livejournal.com/2013/03/26/, палову таго, што хацела б сказаць я, таму паўтарацца не буду ( Read more... )

Я, вядома ж, кепска спяваю. З восені па вясну напаўпрастылая, з дзяцінства не вызначалася ні добрым слыхам, ні моцным голасам, і прагрэсую дуужа марудна (агась, настаўніца сыйдзе раней, чым я сапраўды навучуся), часта забываю рабіць практыкаванні, да таго ж камплексую і баюся запяваць (пры кімсьці). Але дня спеваў чакаю з радасцю, і  калі трапляю ў ( Read more... )

Сьнег. Кладзецца, ахінае, абдымае, пухнаты, песціць. Чым яго больш - тым святлей на душы, чысцей у думках, тым мякчэй праблемы. Няма, няма іх - ёсць цяжкасці. Хутка Каляды, і Сонейка народзіцца новае, і кожны дзень мы будзем на крок бліжэй да Вясны, на крок па шчыльна ўтаптанай, акуратнай сцяжынцы ў белым-белым, мяккім-мяккім сьнезе... Я перажыла ( Read more... )

Пазаўчора паўдні заганялася на тэму канца свету ці аналагічных фатальных падзеяў. Баюся невядомасці, страты любімых, гвалту, холаду, сваёй слабасці. Пачалося пераасэнсаванне жыццёвых каштоўнасцяў і ўласных цікаўнасцяў у духу Сартраўскага "Мура". А пасля - шчымлівае разуменне-адчуванне, наколькі ўсё ж люблю тое, што вакол, тых, хто вакол, кожны ( Read more... )

Некалькі дзён таму бачыла праяву. Праява (паводле нядаўна пачутага ад аднаго вееельмі разумнага чалавека азначэння) - матэрыяльнае ўвасабленне чагосьці большага, важнага. Праява была такая: сад, восеньскі, ля школкі. І ў ім на яблыні, амаль голай, амаль без лісцяў - яблык. Адзіны. Ён падаўся мне такім вялікім, прыгожа-белым, выдатным. А ўсё таму, ( Read more... )